Całą para w gwizdek - "Rising steam".

Dick Simmel, młody inżynier ze Sto Lat przy pomocy suwaka logarytmicznego, cierpliwości i faktu że jego dziadek był piratem ujarzmia parę - pierwsza lokomotywa wyrusza by poszukać sponsora nowej rewolucji w Ankh - Morpork. Wśród krasnoludów natomiast dochodzą do głodu konserwatyści, którzy zaczynają dostrzegać w ostatnich zmianach odejście od świętych wartości...

Kochany panie Pratchett... Ja naprawdę doceniam fakt że pisze pan z ciężką chorobą, ale niestety trochę to nie wychodzi. Moist von Lipwig moim skromnym zdaniem ciut się wyświechtał a jego motto "życie bez niebezpieczeństwa jest nic nie warte" brzmi miałko. Nawet spory udział Vimesa nie pomaga, bo przez 2/3 książki mamy historię w stylu "jak budowała się kolej" - i o ile podobne historie (o poczcie i bankowości) były dość zabawne, tutaj jest raczek średnio. Prawdopodobnie dlatego że historia jest bardzo rozciągnięta w czasie, dopiero końcowe 1/3 książki (opis przejazdu pociągu pod BARDZO szczególnym nadzorem) pokazuje stary, dobry styl.

Jako że mam zamówioną - poczekam z opinią. Co nie zmieni faktu, że jednak "Niuch" uważam za najlepszy tom serii, przynajmniej dopóki nie zapoznam się z "Parą w ruch" (swoją drogą, ciekawe, czy tłumacz czytał moją raz wrzuconą opinię na forum, czy wpadł na to niezależnie, bo tą propozycję tytułu wrzuciłem - razem z inną, której tu nie zdradzę).

Mnie też się "Niuch" bardzo podobał i nie staram się powiedzieć że "Para" to kiepska książka - po prostu słabsza od poprzednich, co jest moją subiektywną opinią.

Nie mówię, że nie ma prawa być naprawdę nie sposób utrzymać bez przerwy najwyższego poziomu, zwłaszcza w obecnej sytuacji Autora. Szczerze mówiąc, po "Niewidocznych Akademikach" zacząłem się bać, że to już.

Przeczytałem. Faktycznie mam niedosyt, ale, że tak powiem, na nieco innych zasadach.
Przez pierwszą połowę za dużo rzeczy wyjaśnia się samo z siebie, jest dużo uproszczeń, jak gdyby TP chciał jak najszybciej pozamykać jak najwięcej wątków, do tego nie przekraczając rozsądnej objętości książki (a i tak wyszła dość opasła). Za mało jest wątpliwości, kombinacji, itd. Ale to jeszcze ujdzie.
Opis przejazdu pociągu - owszem, rekompensuje te minusy, chociaż pojawiają się (moim zdaniem) niedopowiedziane rzeczy - np. z którą w końcu lokomotywą rozpoczęto podróż, i jakim cudem tak szybko położono tory do Schmalzbergu?
Najbardziej wrażenie psuje zakończenie. Nieco zbyt podniosłe, zbyt ciężkie, zbyt rozgadane.
Tym niemniej... powiedzmy, że książka się mieści w górnej strefie stanów średnich. Inna rzecz, że Niuch bardzo podbił poziom.

Niedosyt faktycznie pozostaje.
Natomiast tempo narracji początku: szybkie, ale sprawne i nawet jeśli nie przypomina Pratchetta z najlepszych tomów, to wciąż nie jest jakieś oszałamiająco fatalne.
Którą lokomotywą rozpoczęto podróż - jest to napisane, także serdecznie gratuluję wyłapania nazwy z natłoku literek
I ponownie szybkość kładzenia torów tu już trzeba pogłówkować - vide końowa rozmowa Moist-Vetinari i kwestia "nie" użycia złotych golemów.

Tak to jest, jak się czyta w wolnej chwili na dyżurach, zamiast na spokojnie usiąść z książką w domu

skończyłem - niestety czytane w pośpiechu kawałkami jak czas pozwalał. No do poprzednich Moistów się nie umywa ( fajny palacz , dużo Drumknotta) na minus rozciągnięcie i Moist jako rambo.