Ponieważ jednak spór dotyczył z jednej strony księżniczki austriackiej, bywalczyni salonów, Pauline von Metternich, a z drugiej, hrabiny Anastasii Kielmannsegg, małżonki gubernatora Dolnej Austrii, postanowiono go rozwiązać arystokratycznym pojedynkiem.


Każda z tych kobiet była, można powiedzieć, duszą przyszłej wystawy. Księżniczka Pauline była honorowym prezydentem, zaangażowana w organizację, negocjowała z kompozytorami, grupami muzycznymi i teatrami, aby przybywali do Wiednia i czuli się komfortowo w stolicy Austrii. Na kruche barki Anastasii spadła zewnętrzna i wewnętrzna dekoracja pawilonów, a ponadto kierowała ona komitetem kobiecym. Nie wiadomo dokładnie, jakie kwiaty stały się kością niezgody między pięknymi damami (a może nie chodziło o kwiaty, ale o mężczyznę?), ale stało się oczywistym, że kłótnia była bardzo poważna. Tylko krew mogła zakończyć ten spór...


Ponieważ w Austro-Węgrzech, podobnie jak w całym cywilizowanym świecie, w tamtym czasie pojedynki były zakazane, postanowiły walczyć w księstwie Liechtensteinu, które, pomimo systemu monarchicznego, wyróżniało bardziej liberalne ustawodawstwo. Chociaż i tutaj postanowiono działać bez zbędnych oczu i uszu. Obie damy wybrały sekundantów i lekarzy spośród swoich bliskich znajomych. Co ciekawe, były to same kobiety, więc pojedynek w Liechtensteinie nazywano emancypowanym pojedynkiem. Postanowiono pojedynkować się rapierami i, oczywiście, nie na śmierć, ale do pierwszej krwi. Która z pań pierwsza zada ranę rywalce, wygrywa.

Pojedynek odbył się w sierpniu 1892 roku w Vaduz. Lekarz, polska baronowa Łubińska, radziła, a raczej nawet nalegała na walkę z obnażoną klatką piersiową, aby w przypadku obrażeń, od ubrania nie "poszło" zanieczyszczenie krwi. Ubranie zakleszczone w ranie często powoduje sepsę więc lepiej usunąć potencjalne zagrożenie i zapobiec niepotrzebnym zgonom. Wokół nie było mężczyzn, więc panie zgodziły się.
Gwoli ścisłości mężczyźni byli obecni - dwaj lokaje i woźnica - ale baronowa Łubińska kazała im odwrócić się i nie podglądać.

- Pani, broń się! - krzyknęła księżniczka von Metternich i rzuciła się ku swojej rywalce.
- Zawsze do usług, kochana - odpowiedziała hrabina Anastasia, chwytając broń.

Pozbawionych wizji mężczyzn dobiegał jedynie szczęk uderzanych o siebie rapierów, a potem nagle przenikliwy kobiecy pisk i krzyk zaskoczonych sekundantek - księżniczki Schwarzenberg i hrabiny Kinsky...


Pojedynek nie trwał długo. Kobietom udało się zadać łącznie dwie rany. Pauline zadrapała rywalce nos, a Anastasia ukłuła w ramię księżniczkę Paulinę. Rany szybko zostały opatrzone przez zręczne ręce pani Łubińskiej, a Pauline von Metternich została uznana za zwycięzcę - pierwsza zadała „śmiertelny” cios.


I oczywiście teraz mogła samodzielnie aranżować kwiaty na wystawie w Wiedniu.

Wielu historyków jednak powątpiewa w autentyczność tej historii. Sama księżniczka Metternich, która pozostawiła po sobie bogate wspomnienia, w ogóle nie pisze o tym zdarzeniu. Hrabina Kielmannsegg również milczy. Można to jednak zrozumieć - pojedynki były wówczas zakazane. Informacje o pojedynku dwóch dam z wyższych sfer zostały podane przez prasę brukową, powołującą się na własne źródła. A prasie brukowej można wierzyć, albo i nie...