#1. Choć może się to wydawać dziwne, taki sposób budowania zużywa mniej cegieł niż mur postawiony w linii prostej

#2. Prosty mur potrzebuje co najmniej dwóch warstw cegieł, aby był solidny, a falisty mur jest wytrzymały dzięki stabilizacji, jaką dają łuki

#3. Dodatkowo takie pofalowane murki wspaniale się spisują do sadzenia drzew owocowych we wnękach

#4. Angielskie Suffolk słynie z dużej ilości takich budowli

#5. Badacz lokalnego folkloru stworzył listę już ponad 100 lokalizacji, w których można je znaleźć

#6. Nie są to wcale wyłącznie stare konstrukcje, nawet w XXI wieku ludzie nadal stawiają takie murki

#7. Z jednej strony daje to oszczędności, z drugiej kultywuje tradycję

#8. Tego typu murki znane są pod wieloma nazwami – crinkum crankum, serpentine i ribbon walls

#9. Ponieważ w XVIII-wiecznej Anglii faliste mury były wykorzystywane do uprawy owoców, były one zwykle budowane ze wschodu na zachód

#10. W ten sposób jedna strona była zawsze skierowana na południe, aby złapać rozgrzewające promienie słońca

#11. Uważa się, że pierwszymi budowniczymi serpentynowych ścian w Wielkiej Brytanii byli holenderscy inżynierowie, którzy w XVII wieku osuszyli bagna The Fens

#12. W tamtych czasach Holendrzy nazywali je slangenmuur – ściany wężowe

#13. Serpentynowe mury nie tylko pomagały w sadownictwie, ale również zapewniały strategiczne korzyści podczas obrony przed najeźdźcami

#14. Ze względu na ich falistą konstrukcję, atakujące wojska były zmuszone do rozdzielenia szeregów, co czyniło je podatnymi na kontrataki obrońców

#15.