#1. Strajkujący robotnicy unoszą czerwoną flagę podczas zamieszek znanych jako „bitwa o George Square”, Glasgow, Szkocja, 1919 rok.

Bitwa o George Square miała miejsce 31 stycznia 1919 roku. Znana jest także jako „Bloody Friday” lub „Black Friday”. Protesty z powodu kiepskich warunków pracy zgromadziły od 20 do 25 tysięcy ludzi na George Square. Początkowe pokojowa manifestacja przerodziła się z czasem w regularną siłową konfrontację z policją. Podczas zamieszek szeryf Lanarkshire wezwał pomoc wojskową, a wojska brytyjskie, wspierane przez sześć czołgów, zostały przetransportowane i rozstawione na kluczowych pozycjach w Glasgow. Liderzy strajku zostali aresztowani za podżeganie do zamieszek. Chociaż często mówi się, że nie było ofiar śmiertelnych, jeden policjant zmarł kilka miesięcy później z powodu obrażeń odniesionych podczas zamieszek.
Ostatecznie robotnikom nie udało się osiągnąć założonego celu jakim było zmniejszenie tygodniowej liczby godzin pracy z 47 do 40.

#2. Paul i Linda McCartney w przebraniu podczas koncertu George'a Harrisona w Madison Square Garden, grudzień 1974 roku.

#3. Demonstrant staje w płomieniach z koktajlu Mołotowa, którym miał rzucić w policję podczas protestów przeciwko budowie nowego międzynarodowego lotniska w Narita pod Tokio, Japonia, marzec 1978 roku.

#4. Sikhowie medytują i modlą się w Złotej Świątyni Amritsar, Indie, 1984 rok.

Złota Świątynia to główne miejsce kultu i sanktuarium wyznawców sikhizmu w Indiach. Położona jest w Amritsarze (w stanie Pendżab), a zbudowana została w latach 1589–1601 przez Guru Arjuna. Ma cztery wejścia po każdej ze stron, co ma być symbolem tego, iż jest otwarta dla ludzi ze wszystkich klas społecznych, bez względu na pochodzenie kastowe.
Świątynia była wielokrotnie (w latach 1757, 1761, 1762) niszczona przez afgańskich najeźdźców. Ostatecznie odbudowana w czasie panowania (1801–1839) maharadży Ranjit Singha, który użył do jej odtworzenia marmuru i miedzi oraz ozdobił złotem kopułę świątyni. Złota Świątynia mieści się na małej wysepce, pośrodku zbiornika zwanego amrit-sar (Nektarowe Jezioro), połączona jest z lądem za pomocą marmurowej grobli.
W 1984 roku w mieście Amritsar w Pendżabie doszło do bitwy między armią Indii a ekstremistami sikhijskimi na czele z Jarnailem Singhiem Bindrwale. Terroryści sikhijscy zdobyli Złotą Świątynię. Premier Gandhi 6 czerwca nakazała zająć świątynię będącą siedzibą ekstremistów. W czasie akcji zginął m.in. lider separatystów.
W odwecie 31 października tego samego roku Gandhi została zastrzelona na terenie własnej rezydencji przez sikhów – swoich dwóch ochroniarzy: Beanta Singha, który zginął tego samego dnia z rąk ochroniarzy, i Satwanta Singha. Satwant Singh i Kehar Singh (który zaplanował zamach) zostali skazani na karę śmierci. Obu powieszono 6 stycznia 1989 roku w więzieniu Tihar.
W pogrzebie Indiry Gandhi wzięły udział oficjalne delegacje z całego świata, w tym delegacja Polski z przewodniczącym Rady Państwa PRL prof. Henrykiem Jabłońskim na czele.

#5. Radziecki kosmonauta Siergiej Krikalow podczas drugiego lotu w kosmos, 1991 rok.

Krikalow należał do rosyjskich, a wcześniej radzieckich, narodowych związków lotniczych. W 1983 roku wywalczył tytuł mistrza Moskwy w akrobacjach lotniczych, a trzy lata później był już mistrzem Związku Radzieckiego w tej dyscyplinie.
Jako młody 27-letni inżynier został wytypowany do swego udziału w radzieckim programie kosmicznym już w 1985 roku. Jego pierwszy lot w kosmos trwał od 26 listopada 1988 do 27 kwietnia 1989 roku, czyli dokładnie 151 dni, 11 godzin i 10 minut.
Najciekawszy spośród ogółem sześciu lotów, które Siergiej odbył w swojej 27-letniej karierze, był lot nr 2. Rozpoczął się w maju 1991 roku, kiedy to istniało jeszcze ZSRR. Przez zawirowania polityczne oraz brak kasy w skarbonce rosyjskiej agencji kosmicznej, tkwili wraz z drugim kosmonautą, Wołkowem, na stacji przez 311 dni, 20 godzin i 1 minutę. Gdy wrócił do kraju, nie było już ZSRR, a jego rodzinne miasto Leningrad nazywało się Sankt Petersburg.

#6. Ludzie używający luster, aby zobaczyć trumnę króla Jerzego V, Londyn, 1936 rok.

#7. Bela Lugosi, aktor najbardziej znany z roli wampira Drakuli, oddaje krew dla organizacji Czerwony Krzyż, 1943 rok.

#8. Niemiecki student Kalistros Thielecke podczas wykonywania zdjęć do kartoteki policyjnej po zamordowaniu matki, którą dźgnął nożem 17 razy, Berlin, 1930 rok.

Swoje nietypowe imię Kalistros zawdzięczał marce papierosów, które wprowadził na rynek jego ojciec, przemysłowiec w branży tytoniowej. Po aresztowaniu 26-latek opowiadał o swoim dzieciństwie, o domu rodzinnym, w którym czuł się jak w więzieniu. Do szóstego roku życia wychowywał się w izolacji, zaborcza matka zazdrośnie trzymała go z daleka od innych dzieci, czuł się jak Kaspar Hauser w wielkim mieście. O jego wykształcenie dbali najlepsi prywatni nauczyciele.
Próbował się wyrwać z domu za wszelką cenę. Wyjechał w świat, do Ameryki Północnej. Gdy wrócił, ustatkował się i ożenił, ale konflikt z matką nie ucichł, a wręcz narastał. Do tego stopnia, że 7 sierpnia 1930 roku Kalistros ugodził kobietę 17 razy nożem.
W sprawie, która elektryzowała cały Berlin, ponieważ chodziło tu o morderstwo popełnione przez człowieka z tzw. wyższych sfer, młodzieniec usłyszał wyrok 10 lat pozbawienia wolności.
Po wyjściu z więzienia zrezygnowany i rozczarowany zwrócił się o pomoc do komisarza Nebe, który przesłuchiwał go bezpośrednio po zabójstwie matki. W międzyczasie władzę w Niemczech przejęli naziści, a Nebe jako SS-Sturmbannführer awansował na wysokiej rangi urzędnika policji kryminalnej Trzeciej Rzeszy. Kalistros prosił Nebe o umożliwienie mu powrotu do normalnego życia. Ten zaproponował mu zaciąg do... Sonerkommanda Dirlewangera. Karlistros miał nadzieję, że jako dobry żołnierz w pełni zrehabilituje się i wróci do społeczeństwa.
Jednostka pod dowództwem Oskara Dirlewangera składała się w większości z ciężkich kryminalistów, zwyrodnialców i bandytów. Powołana została do „walki z bandytami na wschodzie” – co sprowadziło się w rzeczywistości do bezlitosnego mordowania dziesiątek tysięcy nieuzbrojonych ludzi. Od 1940 roku w Generalnej Guberni, od 1942 na Białorusi, w sierpniu 1944 zbrodniarze Dirlewangera brali udział w brutalnym i krwawym tłumieniu Powstania Warszawskiego.
Wśród nich był Kalistros Thielecke, który najpierw stał się matkobójcą, a potem masowym mordercą. Tym razem jednak nie musiał odpowiadać przed sądem za swoje czyny. W sierpniu 1944 roku na drodze między Sochaczewem a Błoniami dosięgła go kula partyzancka. Ciężko ranny trafił do szpitala polowego. Umarł 21 sierpnia 1944 roku, przyczyną śmierci był postrzał w głowę z uszkodzeniem mózgu. Pochowano go na cmentarzu w Serokach, na północ od Łodzi.

#9. Członek Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych z trofeum w postaci japońskiej czaszki. Czaszki były najczęstszym trofeum, jakie żołnierze amerykańscy „zabierali” poległym Japończykom. Niektórzy członkowie Armii Amerykańskiej wysłali takie czaszki do domu do bliskich, kwiecień 1944 roku.

#10. Pod koniec życia artystka Frida Kahlo całkowicie przestała wstawać z łóżka z powodu problemów z plecami, ale mimo to nie przestała malować, lata 50. XX wieku.

#11. Eskimos w pysku wieloryba. Fotografia wykonana w latach 1950-1969, Alaska, USA.

#12. Uczniowie szkoły średniej z Alaski trzymają w ręku wielki baner z napisem: „Walimy z bonga dla Jezusa”, 24 stycznia 2002 roku.

Baner „Bong Hits 4 Jesus” został wykonany w 2002 roku przez ucznia liceum z Alaski, Josepha Fredericka, aby przetestować granice wolności słowa. Po publicznym demonstrowaniu go na imprezie sponsorowanej przez szkołę został zawieszony przez swoją dyrektorkę, Deborah Morse.
W następstwie tego zawieszenia Frederick złożył pozew sądowy, twierdząc, że jego prawa do wolności słowa zostały naruszone. Sprawa Morse vs. Frederick trafiła do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych w 2006 roku.
Podczas gdy prawnik Fredericka twierdził, że ten baner dotyczył tylko wolności słowa, a nie narkotyków, Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych stanął po stronie szkoły, stwierdzając, że szkoły mogą zabronić wypowiedzi, które można uznać za zachęcanie do zażywania narkotyków. Do dziś sprawa Morse vs. Frederick jest jedną z niewielu spraw, które określiły granice wolności słowa uczniów.

#13. Jurij Gagarin nalewa sobie kufel piwa podczas wizyty w browarze Karlsberga w Kopenhadze, Dania, 1962 rok.

#14. Drew Barrymore z Billym Idolem, lata 80. XX wieku.

#15. Królowa Fauzijja bint Fu’ad, ok. 1930 r.

Fauzijja była pierwszą żoną ostatniego szacha na perskim tronie Mohammada Rezy Pahlawiego, najstarszą córką egipskiego króla Fu’ada I i królowej Nazli Sabri. Jej małżeństwo z szachem trwało od 1939 do 1948 roku, kiedy zostało oficjalnie rozwiązane z powodu braku męskiego potomka (urodziła się tylko córka Szachnaz Pahlawi). Została pozbawiona tytułów królewskich po rozwodzie z szachem i zniesieniu monarchii w Egipcie.
28 marca 1949 roku Fauzijja bint Fu’ad wyszła powtórnie za mąż za egipskiego ministra Ismaila Husajna Szirina, przybierając nazwisko męża. Para miała dwoje dzieci: Nadię (ur. 1950) i Muhammada (ur. 1955).
Fauzijja bint Fu’ad uchodziła pod koniec lat trzydziestych za najpiękniejszą kobietę Egiptu, a po objęciu tronu przez jej małżonka Mohammada Rezę Pahlawiego ukazała się na okładce magazynu „Life” jako „azjatycka Wenus”.

#16. Christopher Adamson jako Mean Machine w filmie „Sędzia Dredd”, 1995 rok.

#17. Mężczyzna ma mierzony nos podczas testów na „określenie rasy aryjskiej” zgodnie z ustawami norymberskimi w nazistowskich Niemczech. Testy te wykonywano, gdy zachodziło podejrzenie, że dana osoba może być Żydem. Fotografia wykonana w 1940 roku.

#18. Odbudowa Stonehenge w latach 50. XX wieku.

#19. 1887 rok: cztery siostry O’Halloran, uzbrojone w tyczki i wrzącą wodę, odpierały ataki oficerów eksmitujących ich rodzinę.

Siostry O’Halloran – Annie, Harriet, Honoria i Sarah – mieszkały z rodzicami i braćmi Patrickiem i Frankiem w miasteczku Lisbareen na południowy zachód od wioski Bodyke. Rodzina dzierżawiła ziemią od pułkownika Johna O'Callaghana.
Druga irlandzka ustawa o gruntach z 1881 roku miała w zamyśle zapewnić dzierżawcom większe bezpieczeństwo, torując drogę do obniżek czynszu, gwarancji takiego samego czynszu przez okres 15 lat, a w niektórych przypadkach nawet i do prawa do wykupienia ziemi na własność.
O’Callaghan zażądał od rodziny O’Halloranów czynszu w wysokości 31 funtów, które sąd nakazał obniżyć do 22 funtów i 10 szylingów. Ta suma była nadal mocno zawyżona w stosunku to pierwotnego czynszu przed podwyżką, który wynosił 13 funtów i10 szylingów. O’Halloranowie nie byli w stanie płacić tak wysokich opłat i po dwóch latach zalegania padła decyzja o eksmisji.
W tygodniach poprzedzających eksmisję rodzina dokonała niezbędnych zmian i przygotowała dom do obrony: wykonano roboty ziemne w pobliżu domu, wykopano rowy dookoła posesji, zabarykadowano okna i drzwi oraz zrobiono małe otwory w strategicznych punktach w ścianach, aby dźgać i kłuć wrogów. Zgromadzono też widły, drewniane tyczki i worki z piaskiem. Spodziewając się rozpoczęcia eksmisji, w ostatnim tygodniu maja w wiosce codziennie gromadził się duży tłum (nawet do 8000 osób według „Freeman’s Journal”), by nie przegapić widowiska.
2 czerwca 1887 roku w końcu przybyła ekipa eksmisyjna, składająca się z pełniącego obowiązki szeryfa, agenta O’Callaghana, sędziego-rezydenta, dwóch Królewskich Fizylierów Walijskich, komorników i 14 policjantów.
Rodzina tymczasem zajęła się gotowaniem mieszanki brudnej wody i mąki, a kiedy komornicy ostrożnie zbliżyli się do domu, siostry O’Halloran rzuciły w nich wrzącą substancją przez otwory w ścianie. Policja zagroziła iż użyje broni palnej, ale rodzina nie poddała się ku wielkiej radości zgromadzonych gapiów.
Trzy siostry O’Halloran, Honoria, Annie i Sarah, wyrzucały przez okna puszki z wrzącą wodą, by trzymać komorników z daleka. Doszło do krótkiej walki wręcz, gdy policjanci użyli drabin, by wedrzeć się przez okna na drugim piętrze. W końcu rodzina została pokonana.
W następnych dniach po eksmisji wydarzenie to przyciągnęło wielką uwagę mediów, a szczegółowe relacje pojawiły się we wszystkich krajowych i regionalnych gazetach, przekazując „ekscytujące” i „niezwykłe” sceny.
Sprawa sądowa została rozpatrzona w Ennis Courthouse 20 czerwca 1887 roku. Po zeznaniach powodów i świadków, Frank i Patrick zostali skazani na trzy miesiące więzienia i ciężkich robót, Honoria i Annie na jeden miesiąc pozbawienia wolności oraz ciężkie roboty, a Sarah i Harriet zostały uniewinnione.

#20. Bożena Dykiel, fotografia wykonana najprawdopodobniej na początku lat 70. XX wieku.

W poprzednim odcinku

Źródła: 1, 2, 3