Z pamiętnika Ministra Edukacji IX

Któż by nie chciał być tak szykim i zwinny jak nindża? Wielu by chciało. Ale to nie takie proste, bo szkolenie jest bardzo ciężkie. Oto kolejne trudy przez jakie musi przechodzić każdy profesjonalny nindża:

Dzień 35
Z samego ranka znów zjawił się znany nam przedstawiciel. Ze łzami w oczach powiedział, że zniknęła cała jego pasieka i wszystkie owce jakie miał. Jako, że jest to nasz ostatni dzień szkolenia w bazie, poczęstowaliśmy człowieka owczym mięsem.
Sierżant ze względu na zakończenie etapu wygłosił patetycznie przemówienie i sprezentował naszej kompanii prawdziwy miecz nindży. Podobno trzymał go sam Connor Mcloud z klanu Mcloud. Nieźle.

Dzień 36
Spaliśmy do obiadu. Koło południa przyszedł porucznik i nas obudził, zebraliśmy bagaże i byliśmy gotowi do drogi. W celu pełnej konspiracji podróżowaliśmy wagonami – chłodniami do naszego celu – poligon blisko wsi Dzivnovo.

Witajcie! Wiecie, czemu w taki upał trzeba więcej pić? Bo alkohol szybciej paruje

Korespondent Pepponow z agencji TASS donosi:

Wczoraj G. Bush cały wieczór i noc torturował na swoim rancho Osamę bin Ladena. W końcu musiał go dobić.
Teraz szuka nowego telewizora. I psychoanalityka.

Stosunki rosyjsko-rosyjskie

- Kochanie, wyjdziesz za mnie?
- Tak, najdroższy.
- Cholera, muszę sobie przemyśleć tę twoją odpowiedź...

by Peppone

- 32 zęby.
- 16 zębów.
- 3 zęby.

Na zdjęciu obok mamy wyjaśnienie przyczyny ostatnich poczynań ministra w sprawie "amnestii dla maturzystów". To ta trawa tak na niego działa...

Kochany pamiętniczku!

Ech, smutno jakoś i melancholijnie zrobiło się w sejmie po odejściu Kazia. Posłowie włóczą się bez celu po korytarzach, wodzą pustym wzrokiem po ścianach i niektórych posłankach. Zupełnie jakby zbliżały się przedterminowe wybory. Na szczęście w sobotę, w sejmowych ogrodach urządzamy Kaziowi pożegnalny obiad w samo południe. Donald powiedział, że to się jakoś tak po angielsku nazywa. Lincz chyba. Fajnie, już się nie mogę doczekać tego linczu z Kaziem. A chłopaki z Młodzieży Wszechpolskiej jak się ucieszyli...

Przed chwilą wybrałem się do sklepu, po nowy długopis. Mówię do ekpsked… eksyde… eksiep… do tej kobiety, co za ladą stoi, no: poproszę długopis dla ministra! A ona: jaki? Odpowiadam: do podpisywania rozporządzeń i bardzo ważnych dokumentów oczywiście. Wywaliła mnie za drzwi. Coraz częściej mam wrażenie, że w tym kraju tylko ja jestem normalny...

Muszę, dosłownie muszę napisać jakie ekstremalnie przeżycie wczoraj miałem! Wracałem sobie spokojnie z zakupów, wywijając radośnie siatkami, gdy nagle z krzaków wyskoczył jakiś facet w płaszczu! Stanął przede mną wyprostowany i nagle rozchylił płaszcz, pod którym był zupełnie goły!!! I już wiedziałem – jajek zapomniałem kupić! Jeszcze jestem w szoku...

P.S. Chciałem jeszcze napisać, że szczerze się cieszę, że nowym premierem został Jarek i że z pewnością będzie mądrze rządzić naszym krajem, ale już zamknąłem pamiętnik. Może kiedy indziej...

W poprzednich wpisach...