#1. Żałobnicy niosący trumnę Bruce'a Lee na jego pogrzebie - aktorzy i bliscy przyjaciele James Coburn i Steve McQueen, Seattle, USA, 31 lipca 1973 roku.

#2. Fotograf uchwycił skutki wielkiego trzęsienia ziemi na Alasce w 1964 roku.

27 marca 1964 o godzinie 17:36 na Alasce doszło do potężnego trzęsienia ziemi o magnitudzie 9,2 w skali Richtera. W wyniku trzęsienia wielkopiątkowego zginęło 131 osób - 9 w największym mieście 49. stanu USA - Anchorage i 122 wskutek uderzeń wielkich fal tsunami. 106 osób poniosło śmierć na terenie stanu Alaska, 16 - poza jego granicami.
Wiele większych miast, jak Kodiak, Seward czy Valdez zostało totalnie zniszczonych i musiały być praktycznie odbudowane od zera. Fala tsunami dotarła także do wybrzeży innych stanów oraz Kanady, niszcząc przybrzeżne zabudowania. Najwyższą wysokość fali odnotowano w niewielkiej zatoce Valdez – 67 m.

#3. Przenośny telefon komórkowy, lata 80. XIX wieku.

#4. Na stadionie Fenway Park piłka wybita przez pałkarza z wielką siłą uderzyła w głowę czteroletniego chłopca. Zawodnik drużyny gospodarzy Boston Red Sox, Jim Rice uświadomił sobie w mgnieniu oka, że sanitariuszom zajmie zbyt dużo czasu, aby przebić się przez tłum, wyskoczył ze swojej ławki (ziemianki) i wyniósł chłopca poza stadion, 7 sierpnia 1982 roku.

Jim Rice występował przez 16 sezonów w drużynie Boston Red Sox na pozycji lewozapolowego i jako designated hitter. Zadebiutował w MLB 19 sierpnia 1974 roku, a w 1975 roku w głosowaniu na najlepszego debiutanta zajął 2. miejsce. Ośmiokrotnie był wybierany do najlepszej drużyny ligi All-Star. W 1978 oku został wybrany najwartościowszym zawodnikiem (MVP) Major Baseball League. W 2009 roku został wprowadzony do Galerii Sław (Baseball Hall of Fame), a #14 (numer widniejący na jego koszulce) został zastrzeżony przez drużynę z Bostonu.
Tego dnia czteroletni Jonathan wraz ze swoim ojcem Tomem i dwuletnim braciszkiem wybrali się na stadion Red Soxów. Mieli świetne miejsca, tuż za pierwszą bazą. W czwartej zmianie Dave Stepelton z Bostonu uderzył piłkę na aut i ta poleciała prosto w trybuny.
Widząc, że mały chłopczyk został bardzo mocno uderzony w głowę, Jim Rice podjął błyskawiczną decyzję. Wybiegł z ziemianki, chwycił na ręce Jonathana i zabrał go do klubowego gabinetu lekarskiego, skąd malec błyskawicznie został przetransportowany do Szpitala Dziecięcego w Bostonie, gdzie przeszedł błyskawiczną operację, aby zmniejszyć ciśnienie spowodowane obrzękiem mózgu. Mały Jonathan spędził w szpitalu pięć dni, ale na szczęście, dzięki szybkiej reakcji Rice'a i lekarzy, w pełni doszedł do siebie. Jedyną pamiątką tamtego wydarzenia jest blizna nad lewym okiem.

#5. W hali produkcyjnej fabryki instrumentów elektronicznych „Swietłana”, Leningrad, 1971 rok.

#6. Wytrzymały stalowy kontener do bezpiecznego transportu kotów podczas bombardowania. Wielka Brytania, 1941 rok.

#7. Sting wlewa wódkę Stolichnaya (w Polsce znana jako Stoliczna) prosto do gardła Kenny'ego Shaffera, lata 70. XX wieku.

W 1975 roku mieszkający w Nowym Jorku inżynier, wynalazca, ale przede wszystkim wielki entuzjasta radia Ken Schaffer był świadomy ograniczeń istniejących wówczas systemów bezprzewodowych. Przy współpracy z firmą Vega starał się ulepszyć ówczesny sprzęt, aby można było go wykorzystać np. podczas występów koncertowych. Schaffer-Vega Diversity System (SVDS) połączył kilka nowych technologii, aby stworzyć system bezprzewodowy, który był w dużej mierze odporny na częste zaniki sygnału, sygnały zakłócające i ograniczony zakres dynamiczny poprzednich systemów bezprzewodowych.
Schaffer zaprojektował pierwszą gitarę bezprzewodową (1976), a następnie mikrofon bezprzewodowy (1977). Firma Schaffer-Vega wyprodukowała około tysiąca systemów bezprzewodowych, które kosztowały w detalu 4400 dolarów każdy. Wśród pierwszych zespołów, które korzystały z SVDS, były m.in. Rolling Stones, KISS i AC/DC oraz David Gilmour z Pink Floyd.
Ponadto NASA wykorzystała bezprzewodowe mikrofony Schaffera do poprawy komunikacji głosowej z astronautami.

#8. Zapas wina armii francuskiej przed bitwą pod Gallipoli, 1915 rok.

#9. Maski noszone podczas wybuchu dżumy dymieniczej w Manili, 1912 rok.

#10. 17-letni Shaquille O'Neal ze swoją szkolną drużyną koszykówki w San Antonio w Teksasie, 1989 rok.

Po powrocie z Niemiec rodzina O'Neala osiedliła się w San Antonio w Teksasie. W wieku 16 lat O'Neal miał już 2,08 metra wzrostu i zaczął grać w koszykówkę w liceum Roberta G. Cole'a. Dzięki dominacji podkoszowej The Shaq Attack jego zespół w ciągu dwóch lat odniósł 68 zwycięstw przy zaledwie jednej porażce. Jego rekord 791 zbiórek w sezonie 1988-89 pozostaje niepobity do dziś. Już wówczas O'Neal miał tendencję do oddawania rzutów tzw. haków, dzięki którym porównywano go do samego Kareema Abdul-Jabbara. Zainspirowało to późniejszego czterokrotnego mistrza NBA do noszenia tego samego numeru koszulki co Abdul-Jabbar – numeru 33.

#11. Rozbiórka katedry Chrystusa Zbawiciela, by zrobić miejsce dla Pałacu Sowietów, którego ostatecznie nigdy nie zbudowano, Moskwa, 1931 rok.

#12. Domburg Diesel Bus z wysuwanym silnikiem dla łatwej konserwacji. Holandia, 1949 rok.

#13. Salvador Dali całuje dłoń Raquel Welch, 1965 rok.

#14. Jeden z najlepszych duetów komediowych – Jack Lemmon i Walter Matthau, lata 90. XX wieku.

#15. Concorde przybywający na międzynarodowe lotnisko Rio de Janeiro podczas jednego z pierwszych komercyjnych lotów samolotu (Paryż-Dakar-Rio w zaledwie 6 godzin), 21 stycznia 1976 roku.

#16. The Spiders, 1966 rok.

The Spiders to japoński zespół rockowy założony w Tokio w 1961 roku, jako jedna z wiodących grup gatunku Group Sounds.
Członkami zespołu byli Hiroshi „Monsieur” Kamayatsu (gitara rytmiczna i wokalista), Jun Inoue (piosenkarz), Masaaki Sakai (tamburyn i wokalista), Shochi Tanabe (perkusja), Takayuki Inoue (gitara prowadząca i wokalista), Mitsuru Kato (gitara basowa) i Katsuo Ōno (gitara stalowa i organy elektroniczne). Mieli wiele przebojowych singli, nakręcili filmy fabularne i byli popularni na przełomie lat 60. i 70. w Japonii. Odbyli tournee po Europie w 1966, a w1967 roku odwiedzili Stany Zjednoczone.
Ich najlepiej sprzedającym się albumem był „Yuhiganaiteiru”, który sprzedał się w ponad 1,2 miliona egzemplarzy i otrzymał status złotej płyty.

#17. Oddział kobiecy Armii Czerwonej, rosyjska wojna domowa, 1919 rok.

#18. 22-letni student medycyny Ernesto Che Guevara. Buenos Aires, 1951 rok.

#19. Brigitte Bardot, 1950 rok.

#20. Pogrzeb Marii Konopnickiej, Lwów, 8 października 1910 roku.

Pogrzeb Marii Konopnickiej był jedną z największych i najważniejszych uroczystości żałobnych w dziejach Lwowa. Tego dnia ustały prace w warsztatach i odwołano zajęcia w szkołach. W pogrzebie wzięło udział ponad 50 tysięcy lwowian, którzy zebrali się nie tylko dla uczczenia wybitnej i powszechnie uznanej pisarki, lecz także w celu zamanifestowania swoich dążeń niepodległościowych. Był to bowiem okres, w którym zdawano sobie sprawę z nieuchronności wybuchu poważnego konfliktu zbrojnego, mogącego zmienić dotychczasową mapę Europy. W podobnej atmosferze, w Krakowie, obchodzono w lipcu tego samego roku 500. rocznicę rocznicę bitwy pod Grunwaldem.
U wrót cmentarnych młodzież akademicka wzięła trumnę na ramiona i poniosła ją do tymczasowego miejsca spoczynku: do grobowca świętej pamięci prezydenta miasta, Michalskiego. Po odprawieniu przez duchowieństwo modłów, mowę pogrzebową wygłosił Jan Kasprowicz.
Kilka lat po śmierci Marii Konopnickiej trumnę z jej ciałem przeniesiono do nowego grobu na cmentarzu Łyczakowskim. Popiersie nagrobne wykonała Luna Dexlerówna. Na cokole wyryto fragment wiersza poetki:
...Proście wy Boga o takie mogiły
Które łez nie chcą, ni skarg, ni żałości
Lecz dają sercom moc czynu, zdrój siły
Na dzień przyszłości...

W poprzednim odcinku