Zatrzymane w kadrze CDIII - W Kolumbii nie cackają się z terrorystami i porywaczami

#1. Młodzi pasażerowie na gapę trzymają się tylnego zderzaka autobusu LIAZ-677, 2000 rok.

#2. „Gladiatorzy”. Kapitanowie drużyn podczas finału mistrzostw rugby, Australia, 1963 r.

Podczas finału New South Wales Rugby Football League w 1963 roku rozgrywanym na Sydney Cricket Ground boisko dosłownie tonęło w deszczu. Piaszczysta nawierzchnia błyskawicznie zamieniła się w błotniste bagno, ale zawodnikom to nie przeszkadzało. Naprzeciwko siebie stanęły drużyny St George Dragons i Western Suburbs.

Ostatecznie po dość dużych kontrowersjach wygrała drużyna "Smoków" pod dowództwem wysokiego Normana Provena. Po meczu kapitanowie obu drużyn podziękowali sobie za walkę, a zdjęcie obejmujących się dwóch ubłoconych "Gladiatorów", wysokiego Provena i dużo mniejszego Arthura Summonsa, wykonane przez fotografa Johna O'Gready'ego i opublikowane na łamach The Sun-Herald, zdobyło wiele nagród.

Fotografia ta stała się inspiracją do wykonania jej trójwymiarowego odlewu, który dziś nazywany jest Trofeum Provena-Summonsa i jest nagrodą dla najlepszej drużyny, która wygra National Rugby League.

#3. Dave Chappelle i Cary Elwes na planie filmu "Robin Hood i faceci w rajtuzach", 1993 rok.

#4. Przywódcy komunistycznych frakcji Indochin spotkali się w 1966 roku. Od lewej: Kaysone Phomvihane (Laos), Ho Chi Minh (Wietnam) i Pol Pot (Kambodża).

#5. Włoski kolarz szosowy Mario Cipollini podczas wyścigu w 2002 roku.

#6. Piracka flaga na okręcie podwodnym, wrzesień 1914 rok.

Historia wywieszania pirackiej flagi na okrętach podwodnych sięga I wojny światowej. Kiedy pojawiły się pierwsze okręty podwodne, brytyjski admirał Sir Arthur Wilson stwierdził publicznie, że zatapianie statków spod wody jest „nieuczciwe i nie po angielsku”. Obiecał przekonać Admiralicję Brytyjską do uznania załóg wrogich okrętów podwodnych schwytanych w czasie wojny za piratów, a następnie do powieszenia ich jak piratów.

Wilson nie był lubiany w marynarce wojennej. Przydomek „Holownik” otrzymał po rozkazie przeprowadzenia pancernika przez płytką wodę, a gdy podległy mu dowódca tego statku zaczął donosić, że jest to niemożliwe, poradził mu wziąć na hol ogromny statek. Inne jego przezwisko to „Old Ard Art”, ponieważ sprzeciwiał się poprawie warunków życia marynarzy.
13 września 1914 roku brytyjski okręt podwodny E9 storpedował niemiecki krążownik pancerny SMS Hela. Wspominając słowa admirała Wilsona, dowódca okrętu podwodnego komandor porucznik Max Horton podniósł piracką flagę „Jolly Roger” wracając do portu. Inne załogi później przyjęły tę nową tradycję.

#7. Zaprzęg reniferowy na ulicach Norylska, Rosja, lata 70. XX wieku.

#8. Aresztowanie Johnny'ego Deppa w 1994 roku, kiedy zdemolował pokój hotelowy podczas próby zabicia karalucha.

#9. Jane Seymour, lata 70. XX wieku.

#10. Margaret Mitchell trzymająca w ręku swoją książkę pod tytułem "Przeminęło z wiatrem", 1936 rok.

Mitchell rozpoczęła pisanie powieści w 1926 roku, gdy z powodu kontuzji kostki przez dłuższy czas nie opuszczała domu. Jej mąż, John Marsh, kupił jej używaną podróżną maszynę do pisania marki Remington, na której to w przeciągu następnych 10 lat ukończyła tę, obejmującą tysiąc stron, powieść.

Powieść ukazała się 30 czerwca 1936 roku. Jeszcze w tym samym roku Margaret Mitchell sprzedała prawa do sfilmowania swojej powieści producentowi Dawidowi O. Selznickowi za 50 tysięcy dolarów amerykańskich.

Za "Przeminęło z wiatrem" Mitchell została wyróżniona w 1937 roku Nagrodą Pulitzera.
W czasie II wojny światowej pracowała charytatywnie w szpitalach, wspierając działalność Amerykańskiego Czerwonego Krzyża.

11 sierpnia 1949 roku Margaret Mitchell została potrącona przez pijanego taksówkarza podczas przechodzenia przez Peachtree Street w Atlancie; jej obrażenia były tak ciężkie, że nie wybudziła się już ze śpiączki. Zmarła 16 sierpnia w Grady Hospital, a pochowana została na cmentarzu Oakland Cemetery w Atlancie.

#11. Dzieci z Berlina Zachodniego bawią się w budowanie muru, 1962 rok.

#12. Mike Tyson trzyma dwumiesięcznego syna Miguela w swojej garderobie po przegranej z Lennoxem Lewisem przez nokaut w 8. rundzie, 8 stycznia 2002 roku.

#13. Blanche Monnier, lata 70. XIX wieku i w 1901 roku.

W wieku 25 lat Blanche Monnier zapragnęła poślubić prawnika, który nie przypadł do gustu jej matce, Louise Monnier. Chcąc uniemożliwić córce małżeństwo, matka zamknęła ją w niewielkim pokoju, gdzie przetrzymywała ją wbrew jej woli, w zamknięciu, przez następnych 25 lat. W 1885 roku prawnik zmarł, ale nie zmieniło to losów biednej dziewczyny.

23 maja 1901 roku prokurator generalny w Paryżu otrzymał anonimowy list, w którym informowano o uwięzieniu Blanche Monnier. Policja ocaliła kobietę, która w momencie przybycia funkcjonariuszy na miejsce ważyła zaledwie 25 kilogramów i miała poważnie choroby serca.

Louise Monnier została aresztowana, ale nie doczekała procesu sądowego. Zmarła nagle 15 dni po aresztowaniu. Jej brat, Marcel Monnier, pojawił się w sądzie i początkowo został nawet skazany, lecz później został uniewinniony w postępowaniu odwoławczym. Marcel Monnier był umysłowo upośledzony i sędziowie pomimo krytyki jego czynów nie mogli go skazać, ponieważ w tamtym czasie w kodeksie karnym nie istniał „obowiązek udzielenia pomocy”.

Po uwolnieniu przez policję, Blanche Monnier wciąż cierpiała na problemy psychiczne, które wkrótce doprowadziły do umieszczenia jej w szpitalu psychiatrycznym, w którym zmarła w 1913 roku.

#14. Czołg wjeżdżający do Pałacu Sprawiedliwości Kolumbii po zajęciu go przez grupę partyzancką, 6 listopada 1985 roku.

Ruch 19 kwietnia to grupa partyzancka, która z biegiem czasu przekształciła się w partię polityczną Kolumbii. Ruch utworzony został w 1974 roku przez grupę aktywistów niezadowolonych z wyniku rzekomo sfałszowanych wyborów z 1970 roku. Ich pierwszym "wyczynem" była... kradzież szabli Simóna Bolívara z muzeum.

Z biegiem lat ich poczynanie stały się coraz bardziej brutalne i krwawe.

W 1985 roku partyzanci zaatakowali Pałac Sprawiedliwości, będący siedzibą kolumbijskiego Sądu Najwyższego. Bojownicy wzięli około 50 zakładników. Służby bezpieczeństwa zdecydowały się na siłowe odbicie budynku. W starciu zginęli wszyscy bojownicy i prawie wszyscy zakładnicy.

#15. Matadorzy wchodzą na ring w Arenie w Nîmes we Francji, 1 września 1935 roku.

Arena w Nimes to wzniesiony około 70 roku naszej ery amfiteatr o wymiarach 133×101 m i 21 m wysokości. Szacuje się, że mógł pomieścić nawet do 24 tysięcy widzów. Dwukondygnacyjną budowlę obiega rząd 60 arkad. Amfiteatr przetrwał do czasów współczesnych w doskonałym stanie, zachowały się wszystkie rzędy siedzeń oraz otwory na drągi do rozpinania velarium. Niewiele pozostało natomiast z wieńczącej całość attyki.

Jest to najprawdopodobniej najlepiej zachowany rzymski amfiteatr na świecie.

#16. Młody Ernesto Zedillo w konfrontacji z grupą grenadierów podczas starć studenckich w La Ciudadela, Plaza de la Ciudadela, Meksyk, 23 lipca 1968 roku.

W 1994 roku Ernesto Zedillo Ponce de León został prezydentem Meksyku i rządził państwem do 30 listopada 2000 roku.

#17. Al Bano i Romina Power na ślubnym kobiercu, 26 lipca 1970 roku.

#18. Spice Girls na wakacjach na Hawajach, 1995 rok.

#19. Woolton Parish Church Garden Fete, 6 lipca 1957 roku.

W dniu, w którym poznałem Paula McCartneya, po raz pierwszy na scenie śpiewałem „Be-Bop-A-Lula”. Istnieje zdjęcie, na którym mam na sobie kraciastą koszulę, trzymam małą gitarę akustyczną – i śpiewam „Be-Bop-A-Lula”.

- John Lennon

#20. Janusz Rewiński - założyciel Polskiej Partii Przyjaciół Piwa, 1991 rok.

Pomysł utworzenia ugrupowania powstał w kręgu osób realizujących program telewizyjny z końca lat 80. pt. "Skauci piwni". Brali w nim udział m.in. Janusz Rewiński, Krzysztof Piasecki, Bohdan Smoleń i Stanisław Zygmunt. Na fali popularności programu powstało stowarzyszenie Skauci Piwni, które przeobraziło się w partię polityczną, wzorowaną w swoim charakterze na Pomarańczowej Alternatywie i innych ruchach quasi-politycznych z tamtego okresu.

Niecodzienna nazwa i rozczarowanie transformacją ustrojową w Polsce sprawiły, że w wyborach parlamentarnych w 1991 roku partia uzyskała względnie wysokie poparcie, tj. 3,27% głosów (dziesiąty wynik na 111 komitetów wyborczych), co pozwoliło PPPP na wprowadzenie do Sejmu 16 posłów. Wśród nich byli między innymi: Janusz Rewiński (pierwszy lider partii w latach 1990-1992), Leszek Bubel (lider w latach 1992-1993), Krzysztof Ibisz czy Jerzy Dziewulski.

W wyborach parlamentarnych w 1993 roku partia uzyskała jedynie 0,1% głosów, w efekcie czego ugrupowanie zaprzestało jakiejkolwiek działalności.

W poprzednim odcinku