Memy, które zalały sieć po wyemitowaniu dokumentu "Don Stanislao"
Po wyemitowaniu dokumentu o Kardynale Dziwiszu w sieci zawrzało. I bardzo słusznie, gdyż dokument poruszył kilka palących Kościół Katolicki w Polsce kwestii. Oprócz głosów oburzenia pojawiły się także memy dotyczące kwestii poruszonych w filmie. I właśnie te memy prezentujemy poniżej.
Niecodzienne problemy, z jakimi spotykają się mechanicy samochodowi V - Dlaczego ważne jest, aby wyważać koła
Reszka
·
13 listopada 2020
81 895
333
50
Ponownie zajrzeliśmy do 20 warsztatów, by sprawdzić, jacy klienci ostatnio ich odwiedzili. Nie ma dnia bez niespodzianki...
W dzisiejszym odcinku m.in. najstarsza sala tronowa w Europie, erotyczna figurka indyjskiej bogini, "Śmierć i dziewica" na sugestywnej płaskorzeźbie oraz zagadkowe kule znajdywane setkami w Wielkiej Brytanii.
A tak wyglądała, kiedy został odkryta:
Odznaki - przypinane lub przyszyte do kapeluszy, płaszczy lub sakw - były noszone jako ozdoba, ale o określonym znaczeniu: jako symbol miłości, symbol pobożności, a czasem dokładnie na odwrót. Mogły też wskazywać, do którego bractwa czy politycznego ugrupowania ich posiadacz należał. Takie odznaki były niezwykle powszechne. Pielgrzymi kupowali je jako pamiątki po odwiedzonych miejscach lub na pamiątkę świąt kościelnych. Popularnością cieszyły się też odznaki o charakterze daleko odbiegającym od religijności, humorystyczne, prześmiewcze, również erotyczne. Można je było kupić wszędzie tam, gdzie gromadziły się duże grupy ludzi.
Więcej o takich odznakach można przeczytać (po angielsku)
TUTAJ.
Kūya (ur. 903, zm. 972) był japońskim mnichem buddyjskim, prekursorem i nauczycielem amidyzmu w Japonii. Małe figurki, które zdają się wychodzić z jego ust na powyższej statui, przedstawiają Amitabhę, Buddę Nieograniczonego Światła i reprezentują słowa mantry
Namu Amida Butsu.
Zamach na życie króla został przeprowadzony w operze sztokholmskiej 16 marca 1792 roku podczas maskarady. Raniony strzałem w plecy król zmarł dwa tygodnie później w wyniku infekcji, która wdała się po postrzale.
Dzieło to jest klasycznym memento mori ilustrującym kruchość ludzkiego życia. Szkielet, na którym widać jeszcze fragmenty ciała, trzyma u boku młodą dziewczynę niczym kochanek, od którego nie może ona uciec.
Choć znaleziono ich już całkiem sporo, głównie na terenie Aberdeenshire w Szkocji, brak jest szerszego kontekstu archeologicznego, bo zazwyczaj to rolnicy znajdywali je gdzieś w polu i zabierali ze sobą. Pochodzą prawdopodobnie z czasów neolitycznych.
Nieco więcej można o nich poczytać na
angielskiej Wiki.
Parwati to bogini hinduistyczna reprezentująca łagodny aspekt Śakti, mocy boga Śiwy. Początkowo odrębna od innych plemiennych bogiń, w późniejszym hinduizmie stopniowo zaczęła przejmować niektóre ich atrybuty i często jest z nimi utożsamiana. Z biegiem czasu stała się uogólnioną personifikacją kobiecości.
W mitach Parwati (dosłownie "górska bogini"), córka boga Himalajów Himawanta, występuje jako małżonka Śiwy, straszliwego boga zniszczenia, lecz konsekwentnie jest przedstawiana jako bogini łagodna, w przeciwieństwie do innych, budzących grozę aspektów Śiwy, personifikowanych jako Kali, Ćandi, Lalita, Ćamunda lub Durga.
W sztuce indyjskiej Parwati występuje niekiedy samodzielnie, przedstawiana jako piękna kobieta z odsłoniętymi piersiami (w starożytnych Indiach nagość była symbolem boskości, zaś ubranie znakiem przywiązania do świata materialnego) i świętym sznurem. W formie samodzielnej często ma cztery ramiona, symbolizujące jej moc, lecz jest ukazywana najczęściej wraz z Śiwą, jako partnerka siedząca na jego udzie, lub nawet z nim zupełnie utożsamiona w formie nazywanej Ardhanariśwara (Śiwa-Parwati w postaci pół-męskiej, pół-kobiecej).
Innym rodzajem wizerunków jest Parwati przedstawiona ze swoim synem Ganeśą.
Meda była jedną z żon Filipa II. Popełniła samobójstwo po śmierci męża i została pochowana razem z nim.
Pozostałości średniowiecznego kościoła znajdujące się w Hvalsey na Grenlandii to najlepiej zachowany nordycki kościół na wyspie. Dokładna data budowy kościoła nie jest znana, ale przyjmuje się, że miało to miejsce ok. 1300 roku.
14 lub 16 września 1408 roku odbył się w kościele ślub Thorsteina Olafssona i Sigrid Björnsdóttir. Wydarzenie to wspomniał w liście ksiądz z Gardar i jest to ostatnia udokumentowana relacja z nordyckiej Grenlandii.
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą