Austro-Węgry zwróciły się do Niemiec:
- Hej, chcę wykorzystać zabójstwo arcyksięcia Ferdynanda do zajęcia Serbii, ale nie zrobię tego bez twojego poparcia. Poprzesz nas?
- Wspaniały pomysł - odpowiedziały Niemcy. - Musisz ich najechać najszybciej jak się da. Bez opóźnień!
- Na pewno - nie były przekonane Austro-Węgry. - Nie spodziewałem się tak szybkiego i entuzjastycznego poparcia. A co jeśli Rosja wpadnie z pomocą Serbii? Nie dam rady walczyć z Rosją.
- Nie przejmuj się Rosją - zapewniły Niemcy. - Zajmiemy się nią za ciebie.
- W takim razie spoko - stwierdziły Austro-Węgry. - Tylko daj nam chwilę na przygotowanie.



* * * Kilka tygodni później * * *

Niemcy trochę się zniecierpliwiły i zaczęły naciskać.
- Co tak długo? Dlaczego jeszcze nie wszedłeś do Serbii?
- Spokojnie, zajmuję się tym - zapewniły Austro-Węgry. - Ale moi żołnierze zajmują się teraz żniwami. Poza tym węgierski parlament sprawia pewne trudności.
- No pośpiesz się - westchnęły Niemcy - wszyscy zapomną o zabójstwie i stracisz szansę.

Wreszcie Austro-Węgry były gotowe. Powiedziały o tym Niemcom:
- To już! Wchodzimy. Nie zapominaj, co nam obiecałeś w sprawie Rosji.
- Nie martw się - zapewniły Niemcy - Rosja jest tchórzem. Pewnie nawet nie będę musiał z nią się bić, wystarczy ją postraszyć i wymięknie. Po prostu rozpocznij ten atak! Powinieneś to zrobić już miesiąc temu!
No więc Austro-Węgry zaczęły:
- Serbia!!! Ugnij się przede mną i ukórz się, albo zdobędę cię siłą!
Na to reszta Europy:
- Ojej!
A Rosja:
- Nie martw się Serbia, obronimy cię.
Niemcy się roześmiały:
- Ha ha! Odpuść sobie, Rosja, albo stawisz czoło niemieckiej potędze!
Ku przerażeniu Niemiec Rosja nie wymiękła:
- Serbia jest dla mnie jak młodszy brat! Dotknij go, a zrobię ci krzywdę!
Niemcy zaczęły się pocić, ale nie mogą się wycofać na oczach całej Europy, bo wyjdą na cieniasów i stracą jakikolwiek szacunek:
- Mówię serio! - ponowili groźbę - Nawet się nie waż mobilizować armii, bo zaatakuję!


W tym momencie do sprawy wmieszała się Anglia:
- Chłopaki, chłopaki! Nie bijcie się. Dogadamy się!
Rosja i Austro-Węgry wyglądały jakby kamień spadł im z serca. Tak naprawdę nie chciały się ze sobą bić.
- To jaki masz pomysł? - zapytały wspólnie.
- Usiądźmy i wspólnie to przedyskutujmy - powiedziała Anglia. - Francjo, jesteś sojusznikiem Rosji. Powstrzymasz ich przed atakiem, dopóki tego do końca nie obgadamy?
- Jasne, oczywiście - odparła Francja - ale ostrzegam, że jeśli dojdzie do wojny, stanę po stronie Rosji. Nie opuszczę mojego sprzymierzeńca.
Wtedy Anglia zwróciła się do Niemiec:
- Jesteś sojusznikiem Austro-Węgier. Powstrzymasz ich przed atakiem, dopóki tego do końca nie obgadamy?
Niemcy chytrze zmrużyły oczy i odparły:
- Nie dam rady powstrzymać Austro-Węgier, jest niezależnym państwem, które podejmuje samodzielne decyzje.
A następnie półgębkiem po wyszeptały do Austro-Węgier:
- Szybko! Atakuj teraz! Jestem pewien, że Rosja blefuje!
No i Austro-Węgry uwierzyły Niemcom i zaatakowały Serbię.
Rosja rozpoczęła mobilizację armii i powiedziała Austro-Węgrom:
- To jest ostatnie ostrzeżenie! Mówię śmiertelnie poważnie!
Więc Niemcy wypowiedziały wojnę Rosji.
Niemcy wypowiedziały wojnę Francji
Niemcy weszły siłą do Belgii, która była pod ochroną Anglii.


Lata później Adolf Hitler powiedział:
- Niemcy były kompletnie niewinne. To nie my zaczęliśmy wojnę. Traktat Wersalski był niesprawiedliwy zrzucając na nas winę! To była sprawiedliwość tworzona przez zwycięzców!


Tło historyczne:
Spotkanie między Austro-Węgrami (reprezentowanymi przez Hoyosa i Szögyënego) i Niemcami (reprezentowanymi przez Zimmermanna i Bethmann-Hollwega) opisane w pierwszej części miało miejsce w Berlinie 5-6 lipca, czyli jeszcze przez oficjalnym raportem policji na temat ustaleń okoliczności zabójstwa w Sarajewie.

Niemieckie naciski na Austro-Węgry najwyraźniej widać w wiadomości od Moltke do Wiednia, ale Kaiser i Zimmermann również wykazywali zniecierpliwienie.

Brytyjska propozycja międzynarodowej konferencji została wysunięta 26 lipca. Odpowiedzi od Francji, Rosji i Austro-Węgier i brak odpowiedzi od Niemiec są zarchiwizowane w bibliotekach brytyjskiej dyplomacji.

A jak to potoczyło się dalej? Przypomnijmy sobie w tym artykule.